Navigeren door de vroege stadia van de buxusziekte kan aanvoelen als het samenstellen van een puzzel, vooral gezien de subtiliteit van de eerste markeringen. Deze markeringen zijn echter verschillend. In het begin introduceert de bacterievuur veroorzaakt door de schimmel Calonectria pseudonaviculata zich met bruine vlekken op de bladeren. Dit is het eerste symptoom dat gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien, omdat planten snel kunnen ontbladeren nadat bladvlekken zijn ontstaan. Dit zijn niet zomaar plekken; ze zijn meestal rond met een uitgesproken donkere rand. De schimmel creëert ook heel veel kleine structuren, microsclerotia genaamd, in de geïnfecteerde bladeren. Dat is de manier waarop de bacterievuur zich in de winter in het bladafval en de bodem nestelt, klaar om weer in actie te komen als de omstandigheden goed zijn.
Maar daar eindigt het verhaal niet. Naarmate de infectie zich verdiept, wordt ontbladering een grimmige realiteit, waardoor de plant van zijn bladeren wordt ontdaan en de gezondheid ervan drastisch wordt aangetast. Dit is niet alleen een visueel probleem; het verzwakt de plant aanzienlijk, waardoor deze gevoeliger wordt voor andere spanningen en ziekten. Bovendien beginnen zich kankers te vormen – dode, verzonken plekken op de stengels – als bewijs van de ernst van de ziekte. De progressie van initiële vlekken naar wijdverbreide bladverlies en stengelkanker onderstreept de agressieve aard van ziekten. In het geval van Volutella buxi-infectie kunnen de bladeren van geelachtig groen naar bronskleurig gaan en vervolgens naar geelbruin. En het stopt niet bij bladeren; het gaat ook achter de stengels aan, waardoor de bast loslaat of ziekelijk geel wordt.
